O 17-latce w kuchni, czyli krótka historia CrispyBiscuits

17-latka w kuchni? Tak, to ja, nie da się ukryć. I nie da się ukryć też faktu, że gotowanie jest jedną z moich największych pasji, choć wielu z Was to dziwi, nie wiedzieć dlaczego :) A jak to wszystko się zaczęło? Niech ten post będzie odpowiedzią na Wasze pytania :) 

Już kiedy byłam dzieckiem, wielką przyjemność sprawiało mi pomaganie w kuchni. Mieszanie mąki z kakao na babkę mojej Babci (koniecznie muszę podać Wam na nią przepis!) było dla mnie arcyważnym zadaniem, nie wspominając już o krojeniu warzyw i owoców, czy ubijaniu bitej śmietany. Zawsze musiałam być obecna przy pieczeniu ciasteczek i brać czynny udział w przygotowywaniu potraw świątecznych. Swoje pierwsze samodzielne kroki w kuchni zaczęłam stawiać mając 15 lat. I choć dania i wypieki wychodzące spod mojej ręki nie były specjalnie wyszukane, gotowanie już wtedy sprawiało mi wielką przyjemność. Po tym, jak upiekłam pierwsze muffinki piernikowo-orzechowe, robiłam to co najmniej raz w tygodniu. Rok później nie miałam żadnych wątpliwości - gotowanie stało się moją największą pasją. W tygodniu zdarzało mi się wyręczać Mamę gotując obiady (czemu wcale nie była przeciwna, prawda Mamo? Z resztą Tata też nie pozostawał dłużny - świetnie sprawdził się, jako krytyk kulinarny), weekendy natomiast zaczynałam pieczeniem ciastek, babeczek, czy ulubionych ciast. Nie od początku improwizowałam w kuchni, inspirowałam się głównie przepisami znalezionymi w Internecie. Tak trafiłam na blogi kulinarne. Moimi przewodnikami stały się blogi Liski i Doroty. Tak, to Wy zaraziłyście mnie miłością do słodkich wypieków! I to przeglądanie Waszych przepisów i zdjęć pochłonęły mnóstwo mojego czasu :) Wtedy jeszcze nie planowałam zakładania własnej strony. Wszystko zaczęło się od lekkich serniczków i jednego z portali lifestyl'owych, na którym opublikowano przepis na mój deser. Nuda przyczyniła się do zrobienia kilku zdjęć. Pod wpływem impulsu wysłałam je razem z przepisem do redakcji. Po kilku dniach zobaczyłam swój przepis na stronie głównej portalu. Jakie wielkie było moje zdziwienie i radość jednocześnie... Po miesiącu założyłam bloga, choć towarzyszyło temu wiele wątpliwości. Nie wierzyłam w siebie i swoje możliwości. Nie wiedziałam, jak moja pasja zostanie przyjęta przez innych.

Czasami warto podejmować spontaniczne decyzje. Założenie tego bloga było jedną z nich. Dlaczego nie spróbować?

Pierwsze zdanie opublikowane na łamach tego bloga. Dzisiaj podpisuję się pod nim bez żadnych wątpliwości. I chociaż założenie tego bloga było w 100% spontaniczną decyzją, nie żałuję jej. Za jego pośrednictwem udało mi się połączyć dwie pasje - fotografię i gotowanie, poznałam wielu ciekawych ludzi, nawiązałam kilka ciekawych współprac, a co najważniejsze - w jakimś stopniu rozwinęłam się i znalazłam pomysł na swoją przyszłość. Otworzenie własnej kawiarenki stało się moim marzeniem. Może uda mi się napisać książkę kulinarną? Czas wrócić do rzeczywistości. I podziękować Wam. Za to, że razem ze mną tworzycie tego bloga, że jesteście źródłem moich inspiracji. Za wszystkie ciepłe słowa, jakie kierujecie w moją stronę, ale również za słowa krytyki, dzięki nim nieustannie się uczę. Niezmiernie cieszy mnie fakt, że grono moich Czytelników cały czas się powiększa, dzięki temu mam poczucie, że czas, jaki poświęcam na prowadzenie bloga nie jest czasem zmarnowanym. 

Odnajdujcie swoje pasje i dajcie sobie szansę, nie sugerujcie się zdaniem innych i róbcie, co do Was należy. To jest mój przepis na szczęście i odnalezienie samego siebie. 

A po przepis na lekkie serniczki, od których wszystko się zaczęło, zapraszam już jutro :)